پیامبر خدا صلوات الله علیه در عرصه قیامت، در آن روز هولناک و دشوار با افسوس و دلى پُردرد، قرآن به دست مىایستد و شکایت جانکاهى را به پروردگار مىکند:« پروردگارا! قوم من قرآن را رها کردند.»(فرقان/ 30) گویا رسول خدا(ص) مىفرماید خداوندا! مردم، نور، روشنگرى و بیانگرى قرآن را رها کردند، جداگر حق از باطل، رحمت و شفا را ترک گفتند، تشنه گشتند در حالى که آب زلال و گوارا در کنارشان بود، در ظلمات زندگى کردند در حالى که در نزدشان نورِ آشکار و روشنگر بود. آه چه سنگین زیان و بزرگ خسارتى کرده است، کسى که این همه را رها کند!
در این بررسى مقصود ما از رها کنندگان قرآن، سرکشان و ستمگران نیستند که قرآن را بر سر نیزه کرده و با قرآن علیه قرآن مىجنگیدند و در پوشش اسلام و قرآن با سرنیزههاى صفین قرآن را حمل مىکردند و یا مسجد ضرار را با انبوه منافقان پُر مىکنند؛ اینان دشمنترین، دشمنان اسلام و قرآناند، بلکه روی سخن با ایمان آوردگان، دینداران و پایبندان به مکتب است. آنان که تلاوت قرآن را رها کرده و از آن غافلند، و باعث مهجوریت و غربت قرآن شده اند.
متأسفانه از پدیدههاى آشکار در جامعه اسلامى ترک تلاوت و قرائت قرآن کریم است، با وجود آیات فراوان قرآن درباره تلاوت آن، و دعوت پیامبراکرم (ص) و امامان علیهم السلام به تلاوت قرآن، اندک افرادى هستند که گوش شنوا دارند.
خداوند مىفرماید: « و قرآن را با دقت و تأمل بخوان.» (مزمل/ 4)
و نیز مىفرماید:« اکنون آنچه براى شما میسر است قرآن بخوانید.» (مزمل/ 4)
از حضرت رسول اکرم (ص) روایت شده، هر کس قرآن را پیش از سن بلوغ بخواند، حکمت را در کودکى فرا گرفته است. و فرمود: هر کس دوست دارد با پروردگارش سخن بگوید پس قرآن را بخواند، و هشدار مىدهند از این که روزى بر ما بگذرد و جزو بى خبران باشیم، آنجا که مىفرماید: هر کس شبى ده آیه بخواند او را از « بى خبران» نمىنویسند، و اگر پنجاه آیه قرائت کند با «ذاکران»، اگر سیصد آیه بخواند از شمار« رستگاران» و اگر پانصد آیه از قرآن را تلاوت نماید از مجتهدان شمرده مىشود.
بعضى از مؤمنان از ترس این که احکامِ تلاوت را نمىدانند خواندن قرآن را ترک مىکنند در حالى که رسول خدا صلوات الله علیه مىفرماید: اگر قرآن خطا و یا با لحن اشتباه خوانده شود و یا اعجمى آن را تلاوت نماید؛ فرشتهاى آن را همان گونه که نازل شده، برایش مینویسد.
تلاوت همراه با ترتیل قرآن از امور مهمى است که بر شکل گیرى ایمان شخص تأثیر مىگذارد. به صورتى که انسان با خواندن قرآن، لطافت و قوت را با هم مىآموزد. در مسائل عاطفى و احساسى، نرم دل و در دشوارىها و برخورد با مشکلات و رنج و دردها محکم و قوى مىشود. از این رو قرآن کریم خطاب به پیامبر خدا(ص) مىفرماید:« اى جامه به خود پیچیده، شب را جز کمى به پاخیز، نیمى از شب را، یا کمى از آن کم کن، یا بر نصف آن بیفزا، قرآن را با دقت و تأمل بخوان.»(مزمل/ 1 ـ 4)
همه اینها براى آمادگى تحمل بار سنگین و پذیرش مسؤولیت بزرگ است: « چرا که ما به زودى سخنى سنگین به تو القا خواهیم کرد.» (مزمل/ 5)
و نسبت به مؤمنین تخفیف داده شده مىفرماید:«اکنون آنچه براى شما میسّر است قرآن بخوانید. او مىداند به زودى گروهى از شما بیمار مىشوند، و گروهى دیگر براى به دست آوردن فضل الهى ( و کسب روزى) به سفر مىروند. و گروهى دیگر در راه خدا جهاد مىکنند ( و از تلاوت قرآن باز مىمانند).»
از نشانههاى اساسى و جدّى پرهیزکاران که در طول شبانه روز به طور طبیعى در آنها مشاهده مىشود، این است که با خواندن قرآن به نفس خود حالت حزن و اندوه مىدهند. حضرت على (ع) علاقه آنها را چنین وصف مىفرماید:« پرهیزکاران در شب بر پا ایستاده مشغول نمازند، قرآن را جزء جزء و با تفکر و اندیشه مىخوانند، با قرآن جان خود را محزون و داروى درد خود را مىیابند. و اضافه مىفرماید: و هر گاه به آیهاى مىرسند که ترس از خدا در آن باشد گوش دل به آن مىسپارند، و گویا صداى بر هم خوردن شعلههاى آتش، در گوششان طنین افکن است.»(1)
بنام خدا سلام بزرگوار با آرزوی قبولی طاعات وعبادات....فرا رسیدن عید سعید فط رو به شما تبریک میگم...التماس دعا یا علی